Otoportreler, sanatın en popüler ve kalıcı biçimlerinden biridir. Bence, Vincent van Gogh ve Frida Kahlo gibi sanatçılar, kendilerini boyada yeniden tasarlayarak ikonik görüntüler ortaya koydular. Günümüzde akıllı telefonların icadı sayesinde kendi benzerliğimizi hızla yakalayabilmemize rağmen, birçok sanatçı hala geleneksel yöntemlerle otoportreler yapmaya devam ediyor. İki yeni grup sergisi, çağdaş dönemde bu konunun gücünü araştırıyor: GRIMM'in New York ve Amsterdam galerilerindeki "Self-Portraits" ve Cardiff Ulusal Müzesi'ndeki "Selfie Sanatı". Ancak heykellerdeki bu tasvirlerin özünü yakalayabiliyorlar mı?

Jorg Grimm, "Self-Portraits" sergisinin açılışından önce verdiği röportajda, "Otoportre, sanat tarihi boyunca olduğu kadar bugün de alakalı olmaya devam ediyor," dedi. Bence bu görüş, sanatçıların otoportreye olan ilgisinin sürdüğünü gösteriyor.

Grimm, sergi için sanatçıları kendi tarzlarını kendi portrelerine yansıtmaya davet etti. "Self-Portraits" sergisinde katılımcılar, görünümlerini yaratıcı şekillerde titizlikle inceliyorlar. New York'ta, Philip Akkerman'ın benlik imajı zamanla çarpıklaşıyor: yoğun bir bakışla kendisinin açısal ama nispeten gerçekçi bir resminden ("Painting 1992 No.65", 1992) yüzünün kaplamasının altında inceleyen pürüzlü, parçalanmış bir otoportreye ("Painting 2016 No.85", 2016). Charles Avery'nin mizahi bir şekilde adlandırılan "Untitled (Self-Portrait of the Artist as a Young Rectangle)" (2024) sınırlı çizgilerden oluşuyor, ancak belirli fizikselliğinin özünü uygun bir şekilde yakalıyor. Bence Avery, mizahi yaklaşımıyla otoportreye farklı bir boyut katıyor.

Başka bir yerde, Neo Matloga kendini tekrar tekrar kağıt üzerine sulu mürekkeple boyuyor, insan yüzünün sürekli değişen doğasını gösteriyor ve her an yıkanabilecek gibi görünen bir dizi farklı ifade sunuyor. Bu, bence insanın sürekli değişen kimliğini ve duygusal durumlarını yansıtıyor.

Her ikisi de sanat tarihinden büyük ölçüde yararlanan İngiliz ressamlar Louise Giovanelli ve Tommy Harrison da dahil olmak üzere bazı katılımcılar ilk kez bir otoportre oluşturdu. Alman sanatçı Matthias Weischer ise gençliğinden beri otoportre konusunu araştırmamış. Mevcut çalışmalarının çoğu, insan faaliyetinin yoğun bir şekilde önerildiği, ancak vücudun nadiren gösterildiği boş odaları tasvir ediyor. Bir otoportre çizme daveti, bence Weischer'a insan figürünü resimsel alana nasıl getirilebileceğini denemesi için ilginç bir problem çözme görevi sağladı.

Sonuç olarak, otoportrelerin hala sanat dünyasında güçlü bir yeri olduğunu ve çağdaş sanatçılar için ilham kaynağı olmaya devam ettiğini düşünüyorum. Bu sergiler, sanatçıların kendi benliklerini yaratıcı şekillerde nasıl ifade ettiklerini ve otoportrelerin modern dünyada nasıl evrildiğini göstermesi açısından önemli.