Bazı yaralar görünmezdir,ama hissedersin. Sabahları içinden kalkmak gelmez, geceleri

uyumak zorlaşır. Zihnin susmaz, kalp ağırlaşır. Travma dediğimiz şey tam olarak budur işte,

bir olay olur ve eskisi gibi hissedemezsin. Hayat devam eder ama içindeki bir parça orada, o

günde kalır.

Travma sonrası toparlanmak, çoğu zaman bir “hemen geçmesi gereken” şey gibi algılanır.

Özellikle çevremizden gelen “artık geride bırakmalısın”, “hala atlatamadın mı?” gibi cümleler

bizi iyileşmeye değil, kendimizi saklamaya iter. Oysa travma bir süreçtir, bir gecede

başlamadığı gibi bir gecede de bitmez. Psikolog Bessel van der Kolk’un “The Body Keeps the

Score” kitabında söylediği gibi, bedenimiz yaşadıklarımızı kaydeder. Bazen hiç

konuşmadığımız, unuttuğumuzu sandığımız bir olay, kaslarımızda, solunum ritmimizde, hatta

duruşumuzda bile yaşamaya devam eder.İyileşme bazen yalnızca konuşmakla, anlatmakla

olmaz. Çünkü travma, beynimizin “anlatı” kısmından çok “hayatta kalma” kısmını etkiler. Bu

yüzden terapiye gitmek kadar yoga, nefes egzersizleri, yürüyüş yapmak ya da sadece kendini

güvende hissettiğin insanlarla sessizce vakit geçirmek de birer iyileşme yoludur.

Kendini toparlamak demek güçlü olmak zorunda olmak değil, aksine kırılganlığını kabul

etmektir. Travmayı aşmak, “hiç yaşanmamış gibi davranmak” değildir. Onunla yaşamayı

öğrenmek, hayatına yeniden anlam katmak demektir. Ve en önemlisi, bu süreç herkes için

farklıdır. Kimisi hızla yol alır, kimisi adım atmadan önce uzun süre bekler. Bu bir yarış değil,

bir yolculuk.

Eğer böyle bir dönemden geçiyorsan, kendine şu cümleyi sık sık hatırlat:İyileşmem gerek

değil, iyileşmeme izin vermem gerek.Ve bu izni sadece sen verebilirsin.